پایگاه اطلاع‌رسانی اهرامروز – علیرضا کریم پور: راستی چه اندیشه‌ای در دوره جدید پیش‌آمده که بشر امروز به این سطح از غفلت رسیده است و آن حقیقت گمشده‌ای که می‌بایست در این دنیا به آن دست می‌یافت ، نه‌تنها دست نیافته ، بلکه آن حقیقت گمشده را هم گم‌کرده است . دیگر دغدغه‌ای برای یافتن حقایق عالم ندارد.

زندگی روزمره و اشتغال به آن غالباً ما را دچار غفلت کرده است.غفلت از نعمت‌هایی که داریم،مصیبت‌هایی که به ما    نمی‌رسد و برطرف می‌شود، بلاهایی که زمینه آزمایش ما هستند و …

غفلت به معنای اینکه نمی‌دانیم که می‌دانیم. به‌راحتی از بسیاری پدیده‌ها،حوادث ، رویدادها و اتفاقات کنار خود عبور می‌کنیم و گاهی وقت‌ها با این نگاه که انشاء الله گربه است، خود را به خواب غفلت می‌زنیم.

شهید مطهری در کتاب سیری در سیره نبوی درباره غفلت چنین می‌گوید:گاهی ما از اطراف خودمان بی‏خبریم به دلیل اینکه    نمی‏دانیم؛ بیداریم ولی چون نمی‏دانیم بی‏خبریم و گاهی از اطراف خود بی‏خبریم نه به دلیل اینکه نمی‏دانیم؛ می‏دانیم ولی فعلًا خوابیم. آدم خواب، عالم است ولی حالتی بر او استیلا پیدا کرده است که از دانسته‏های خود استفاده نمی‏کند. این، در خواب ظاهری. بشر یک خواب دیگری هم دارد که اسم آن را خواب غفلت یا غفلت می‏گذارند. ای پیغمبر! تو خیال نکن که فقط با جاهل روبرو هستی، با غافل هم روبرو هستی. جاهل را به تفکر وادار و غافل را به تذکر، و مردم بیش از آن اندازه که جاهل باشند غافل و خوابند؛ خواب‌ها را بیدار کن و غافل‌ها را متنبّه. وقتی خواب را بیدار کردی او خودش دنبال کار می‏رود. یک آدم اگر خواب باشد و خطری متوجه او باشد مثلاً قافله حرکت کرده و او خواب مانده است تو او را بیدار کن. وقتی بیدار کردی، دیگر لازم نیست به او بگویی خطر! بلکه همین‌که بیدار بشود خودش می‏بیند خطر است. به‌عبارت‌دیگر وقتی‌که بیدار شد لازم نیست به او بگویی برو، بلکه وقتی بیدار شد و دید قافله حرکت کرده خودش دنبال قافله راه می‏افتد.

غفلت انسان موجب تغییر مسائل او هم می‌شود و بر عکس. وقتی مسئله انسان تغییر پیدا کرد و مسئله‌های اصلی او فراموش شد پاسخ اصلی آن‌هم فراموش خواهد شد.زمانی که غفلت بر انسان حاکم شد بعید نیست که موجبات غفلت زایی و غفلت زدایی هم جابجا شود. بدین ترتیب زندگی انسان سرشار از مسئله‌ها و پاسخ‌های مصنوعی، غیر حقیقی و بدون اصالت می‌شود.در این صورت باید مطمئن بود که از ابر غفلت جز باران غفلت نمی‌بارد و کسی که غافل است قطعاً زندگی مناسبی نخواهد داشت.

اکنون لازم است اندکی اندیشه کنیم و مسئله و پاسخ خود را بیابیم : رواج و گسترش موسیقی‌های نامطلوب ، کنسرت‌های نامتعارف ، اشرافی گری ، پیروی از هوی و هوس، توقف در خیالات، حضور در مسجد ، اطاعت از ولی خدا ، تربیت و تزکیه ، تعلیم و آموزش ، اقتصاد ، سیاست ، آخرت و… کدام‌یک برای ایجاد غفلت در ما هستند تا از درک حقایق عالم غافل شویم و کدام‌یک غفلت را برطرف می‌کند تا بر حقیقت درون خود و قدرت واقعی خودمان آگاه و مسلط شویم.